Ruiterstandbeeld, Kopenhagen. 2 Juni 2013
(Nikon D600, Nikkor 28-105, ISI 100, 1/1250S, f/6.3)
Pessimisten verdedigen hun pessimisme doorgaans met de stelling dat ze in elk geval al gedacht hadden dat het zo erg zou worden. Een optimist daarentegen gaat ervan uit het altijd kan meevallen. De dief die in een ver land en een grijs verleden betrapt werd en in de kerker van de sultan werd gesmeten moet een ontembare optimist geweest zijn.
In die kerker zitten drie mannen al jaren opgesloten, hangende de voltrekking van hun vonnis. Als de dief van zijn kerkergenoten hoort hoe lang zij al wachten op het ellendige lot dat hen ooit zal treffen, bedenkt hij zich niet lang, maar roept door het luikje in de kerkerdeur: “Wachter! Wachter! Vertel tegen de sultan dat ik zijn paard kan leren zingen!”
Na enige tijd verschijnt een wachter die vraagt wat zijn geroep te betekenen heeft. “Nou, gewoon”, zegt de dief. “Ik beschik over een mysterieus talent waarmee ik de dieren kan leren zingen. Geef me een jaar en ik leer het paard van de Sultan zingen.”
De volgende ochtend brengt de wachter vier kommen pap (het dagrantsoen voor de kerkerbewoners) en roept de dief. “Hé, jij daar. Bereid je voor op je zanglessen voor het paard van de Sultan. Je krijgt een jaar, als het paard dan niet zingt gaat je kop eraf!|”
Terwijl de wachter zich verwijdert bestoken zijn celgenoten de dief met vragen en verwijten. “Ben je nou helemaal gek geworden?” “Staks gaat je kop eraf!” “Hoe kom je erbij zoiets idioots te roepen?”
Maar de dief blijft kalm, “Luister,vrienden”, zegt hij. “In een jaar kan veel gebeuren. Ik kan sterven. De sultan kan sterven. En misschien leert het paard wel zingen.”
(N.B. Het afgebeelde paard is niet dat van de sultan. Het is een model voor het 18e-eeuwse ruiterstandbeeld van Frederik V van Denemarken, naar verluidt het grootste en duurste ruiterstandbeeld van Europa. Zie ook dit blogbericht.)
