Vrijdagochtend doe ik mijn boodschappen. Een intensieve bezigheid: telefoon met boodschappenlijstje in de ene hand, karretje in de andere, en de ogen gericht op de schappen waarin ik mijn benodigdheden moet zien te ontdekken. Plotseling word ik uit mijn concentratie gerukt door een tikje op mijn schouder. Ik draai me om en kijk in een mij onbekend gezicht. Dat is niet vreemd: ik ken niemand. Maar het onbekende gezicht lacht mij vrolijk toe en roept: “Hè, Maarten, wat heb ik jou lang niet gezien! Hoe gaat het, ouwe reus?”
Maarten ben ik, dat weet ik. Op dit soort situaties heb ik me getraind. Onopvallend zet ik mijn telefoon op opnemen, en ik volg mijn inmiddels bijna vertrouwde scenario. “Hallo! Moet inderdaad lang geleden zijn, nog van voor mijn ongeluk, je naam is me ontschoten.”
Bij het woord ongeluk zie ik een schaduw over het gezicht tegenover me glijden, en hij zegt: ”Ik ben Johan, maar wat is er dan gebeurd?” Maar ik zeg, opnieuw zoals ik me aangeleerd heb, ”niet over praten – verleden tijd. Vertel me hoe het met jou is.”
Dat laat Johan zich geen twee keer zeggen. Hij begint herinneringen op te halen aan “onze oude vakanties”, over hoe we liftend door Duitsland trokken en bij Helmstadt niet verder konden omdat geen vrachtwagenchauffeur twee berooide lifters door de Oostcorridor naar Berlijn mee wilde nemen, over hoe we toen in arren moede zuidwaarts gelift zijn tot aan het Gardameer, hoe we schnabbelend en snaaiend drie weken door Europa gereisd hebben. Ik zeg af en toe enthousiast “O, ja” of aarzelend “dat weet ik me niet meer te herinneren.” Mijn telefoon registreert het allemaal trouwhartig, zonder dat de man het merkt. Na een poos zeg ik. “Sorry, ik moet verder, maar eerst nog even een foto van ons samen” en ik zet mijn telefoon in de selfiestand. Ik hou het apparaat schuin boven ons beiden, en met de arm om de schouder van mijn nieuwe oude vriend maak ik een fotootje. Ik tover mijn boodschappenlijstje weer op het scherm, en verdiep me weer in mijn inkoopritueel: ik zie al niet meer hoe de ander mij een beetje beteuterd nastaart.
Ingespannen werk ik mijn lijstje af – eerst alles in het karretje vergelijken met het lijstje, dan op zoek naar wat er wel op het lijstje staat maar niet in het karretje ligt. Dan de oefening van het afrekenen, en met mijn tas boodschappen op huis aan. Getrouw loop ik de route die mijn telefoon mij aangeeft, ik hoef alleen maar het poppetje op het scherm te volgen tot het bij het huisje bovenin aankomt.
De voordeur herken ik: die is me nog niet afgepakt. Ik steek de enige sleutel in mijn jaszak in het slot en sta in de gang van mijn woning. Ik zet mijn boodschappen neer – ik kom ze straks weer tegen, en ik weet wat ik met boodschappen moet doen. Eerst ga ik de kamer binnen, en leg mijn telefoon op tafel. Ik kijk terug naar wat er in de supermarkt gebeurd is en verricht de magische handelingen die “uploaden” heten. Ik weet nu dat wat ik vanochtend heb meegemaakt is opgeslagen in “de cloud”. Dat heb ik in elk geval ontrukt aan de ziekte die mijn belevenissen en herinneringen opeet.
Die cloud is een veilige plek voor mijn geheugen. Dingen van vroeger weet ik nog, zoals toen mijn moeder me vertelde dat pappa dood was. Ze zei dat hij voortaan op een wolk over ons waakte. De man die mij helpt met mijn telefoontje zegt dat de cloud een wolk is, waarin alles wat ik “upload” wordt opgeborgen. Hij laat me soms ook de dingen van gisteren of langer geleden zien, die daarin zitten. Als mijn leven straks af is en er geen gebeurtenissen meer bijkomen, laat ik me uploaden in de cloud en dan kan ik daar al mijn herinneringen bekijken.
