Verhaaltje

Het zeek die nacht van de regen en ik had een pesthumeur. Onderweg van R. naar het vinexgat waar mijn thuis zich thans bevindt zou ik het zelfs niet erg gevonden hebben als ik geslipt was en in de greppel en op de eerste hulp was beland. Had ik tenminste die klotepresentatie morgen niet hoeven […]

Het was een eitje geweest om het mysterieuze karafje open te maken. Ik had al ontdekt dat je niet te dicht bij de inhoud moest komen, op straffe van een pijnscheut. Er was een beetje fijn zand uitgekomen, dat nu op een vel papier op mijn tafel lag, net als de stop. De rest bleef

Eén keer in de week boodschappen doen is best een klus. Zeker als je de rest van de week geen poot buiten de deur mag zetten. Maar goed, het is niet anders. Ik heb de in drie supermarkten ingeslagen boodschappen naar de schuur gebracht en wil net de klep van de auto dichtgooien als mijn

Lieve Henriette. Kaarslicht zou tijdens ons knusse samenzijnbij een fondue met broccoli en rode wijnvoor de romantiek zorgen om mijn dromenvan samen met jou zijn dichterbij te laten komen.Want ik wilde na eindeloos draaien en dralenproberen jou tot meer intimiteit over te halen. Ik weet dat ik met mijn suffe kantoorbaanniet voor het meest spannende vriendje

Wie zegt dat er op het platteland nooit iets gebeurt? Zelfs als je in een gat woont dat is dichtgeplakt met kranten – vier huizen en een oven heet dat hier – kan het onverwachte je achterop komen. Dat merkte ik toen ik onlangs buurvrouw Felicia tegenkwam, die kennelijk in zak en as zat. Toen

“Ik werd wakker door het gerinkel van de alarmbellen. “Motorstoring”, schoot het door me heen en ik rende mijn hut uit, naar de machinekamer. Als er storm op komst is slaap je sowieso in je kloffie, dus ik was in no time op mijn post. Het was een enorm kabaal: er moest ook aan dek

“First Freight Haulers and Movers”. Het was het zesde verhuisbedrijf dat ik die ochtend belde. Voor me lag een lijst met twaalf bedrijven die de verhuizing van de Trumps uit het Witte Huis  hadden gedaan. Ze hadden alles wat niet tot de inventaris van het Witte Huis behoorde keurig netjes afgevoerd – en mogelijk ook

Met en plof zette Johan de Tesco-zak op de keukentafel. Zo, het avondeten was geregeld. Moest natuurlijk nog wel even klaargemaakt worden, maar dat kon straks. Dinsdag – eerst even op de computer kijken naar de nieuwe weekopdracht van de schrijfsite.   “Avonturen met de dustsuckersnake” – las hij. “Wist je dat in elk Nederlands

Gisteren heeft een woestijnpatrouille een verdwaalde reiziger aangetroffen op enkele tientallen kilometers van J. De man verkeerde in uitgeputte toestand, maar was in staat tot een redelijk coherent verslag. Hieronder zijn verhaal: “Het is weken geleden dat ik de stad uitging. Even weg van de herrie en de drukte, dacht ik, en ik ben op

In vier jaar Trump heb ik heel wat meegemaakt. Zelfs al kwam ik niet verder dan de keuken en de “outhouse” – de buitenplee – van het Witte Huis. Als tuinhulpje op America’s First Mansion kom je nu eenmaal niet overal, of liever bijna nergens, binnen. Wat ook maar beter is ook. In de zomer