In vier jaar Trump heb ik heel wat meegemaakt. Zelfs al kwam ik niet verder dan de keuken en de “outhouse” – de buitenplee – van het Witte Huis. Als tuinhulpje op America’s First Mansion kom je nu eenmaal niet overal, of liever bijna nergens, binnen. Wat ook maar beter is ook. In de zomer staan de ramen nogal eens open, en wat je dan hoort… genoeg om een bootwerker te doen blozen. Ik herinner me nog toen de affaire losbarstte met die kieteldame van de Playboy, waar De Don een poosje mee gestoeid zou hebben. Toen Lady M. hoorde voor hoeveel die juffrouw was afgekocht door zijn witwasadvocaat brak de pleuris uit. “Godverdomme,” had ze gegild. “Als er geneukt wordt mag het niks kosten, maar als je baan op de tocht staat kan je wel met flappen wapperen! Je hebt meer aan die snol uitgegeven dan aan je trouwerij met mij, gierige klootzak!”. Wat De Don antwoordde heb ik niet gehoord. Je hoorde hem trouwens weinig, als hij al iets zegt, doet hij dat meestal op Twitter, maar ik denk niet dat hij hierover heeft getweet.
Maar goed, dat was nog maar de strijd ín het Witte Huis. Die óm het Witte Huis daar weet ik weinig van. Als je de hele dag bladeren harkt of op een grasmaaier rondtuft krijg je niet zoveel van het Nieuws mee. Bovendien speelde het grootste deel van die strijd zich elders af. Volgens De Don vooral op al die rally’s waar hij altijd zegevierend van terugkwam, volgens de antiDonners in het hoofdkwartier en de Drive-in meetings van “Sleepy Joe Biden”. En straks misschien in de rechtszalen – hoewel ik betwijfel of het zover komt. Al die getuigen van verkiezingsfraude zonder mondkapjes, schreeuwend in een benauwd rechtbankje – ik denk niet dat veel rechters daar zin in hebben. Als je het mij vraagt komt Biden straks voorrijden met de verhuiswagens en dan zit De Don er nog. Lady M. is dan waarschijnlijk wel verkast naar het Trump Tower appartement, maar niet De Don. Die niet!
Een paar dagen voor de verhuizing begint hij vast wel een jammertirade op Twitter. Hoe hij, de meest succesvolle President ooit, uit zijn huis gezet dreigt te worden. Door communisten, latino’s, antifa’s, gays en wat De Don nog meer aan vijanden bij elkaar weet te sprokkelen. Want reken maar dat hij de Proud Boys, de KKK, de Wolverines, de Alt Righters en al die anderen zal weten te mobiliseren. Met zijn allen zullen ze optrekken naar Washington, om vóór het Witte Huis slag te leveren en Amerika weer groot te maken.
Of de politie, Nationale Garde of het leger zullen ingrijpen? Ik weet het niet. Ik zal op mijn grasmaaiertje de gevechten aan de andere kant van het hek volgen. Als duidelijk wordt wie er aan de winnende hand is – de troepen van De Don of die van de andere kant – rij ik naar mijn gereedschapschuurtje. Ik parkeer mijn maaiertje en hijs de vlag. Als de Nationale Garde, de Politie en het leger winnen pak ik de Stars and Stripes. Maar voor het andere geval heb ik ook nog een Confederatievlag – die met dertien sterren. Want Amerika mag dan mijn vaderland zijn, de President is mijn baas.
