Pranzo-portretten in Bologna, 20 sept. 2020
Sony A7Rii, Jupiter 9 85mm F2.0,1/125 sec., f/2.0, ISO 800 (en meer)
Lock-down hakt erin. Voor je het weet zijn er maanden verstreken voor je je dierbare vrienden weerziet – zeker als de afstanden wat groter en de jaren wat gevorderd zijn. Niettemin hebben we de stoute wielen ondergebonden en afgelopen zondag de reis naar Bologna aanvaard – 250 km vv, net te doen voor een lunchje. Ik had een zalmquiche gebakken met truffelcreme en een verse truffel van Mirko “il tartufaio”, en behalve de victualien ook mijn camera en de vers gearriveerde Jupiter 85mm 2.0 meegenomen. Als die lens hier in Italie op Ebay of Subito.it word aangeboden, staat er steevast “mitico!” bij – en een navenant prijskaartje. Wat dat betreft zijn lenzen net internet-celebrities: hoe meer mensen ze kennen, hoe meer ze denken dat ze waard zijn. Maar gelukkig heb ik geen “mytische” prijs betaald voor mijn Jupiter – en hij is ook nog eens in een prima conditie.
De prognoses voor foto’s buiten waren niet best, afgezien van het feit dat we toch de meeste tijd kwijt zouden zijn aan kleppen en eten. Maar beter mee verlegen dan om verlegen, en bij de nazit heb ik nog snel een paar fotootjes gemaakt. Drukke inrichting en omgeving, niet al te veel licht, dus ik had een excuus om de lens zo ver mogelijk open te zetten: f/2.0. Scherpstellen met de zoekervergroting gaat prima, maar als je de conversatie niet steeds wilt onderbreken met een “wacht even, nu wil ik een foto maken” wordt het wat lastiger. Bovendien wilde ik mijn vrienden op de foto zoals ze zijn, niet zoals ik ze gezegd had te zijn. Dus echte portretten volgens de regelen der kunst zijn het zeker niet geworden.
Resultaat is zoals dat heet dan ook “a mixed bag”. De camera moest zijn uiterste best doen om het beetje licht dat er was te verwerken, en de lens tekent ook nog eens heel zacht – zeker als je tegen het licht van het raam in fotografeert. Daardoor komt er vaak wel een mooi, wat dromerig plaatje uit, maar wie echt details wil zien moet toch wel een tandje bijsteken. Dat heb ik met een paar foto’s gedaan in de elektronische doka – met Lightroom en een voor mij nieuw hulpmidddel Topaz, dat claimt zelfs kunstmatige intelligentie te hulp te kunnen roepen. Maar uiteindelijk is er niets nieuws onder de fotografische zon: alles wat je fotografeert is een kopietje van de werkelijkheid, en zowel over het origineel als over de kopie kun je eindeloos van mening verschillen.
Hieronder de resultaten: Riet, Rolando en Marijke. Soms is een foto zoals de camera het zag, soms zoals ik zou willen dat de camera ze had gezien. De scherpte een beetje aangezet, op sommige plekjes wat meer contrast, een beetje poetsen in een toch nog wat te nadrukkelijk aanwezige achtergrond, kortom: naar beste weten en kunnen. Niet echt de eerste schreden op het pad van de portretfotograaf. Meer een herinnering aan een middag met dierbare vrienden.
Riet zoals Jupiter haar heeft vastgelegd en na wat hulp van de computer.
Riet en Rolando, met maar heel weinig digitale vefraaiing.
Marijke in tegenlicht, en met wat extra licht uit de digitale doka.
